ACURUXAR

A PALABRA, coma a vida que nace, coma a ledicia da bolboreta que inspira, no seu percorrido polas estacións na procura do poema háse atopar coa sede de abril, coas tardes de treboada, co lirismo da rosa de Ronsard, cun universo de présas e revolución sobre terra removida… Os MEDOS atopan acubillo na folla en branco, namentres a idade postremeira retorna ao claustro materno. Un POEMARIO que non procura adorar ni rescatar a ninguén. Eríxese como exercicio de autoexploración mentres a palabra pasa os seráns cavilando.