As mans Atlánticas da ausencia

Si. Sempre admirei ós poetas.

Unha admiración, debo recoñecer, non exenta de certa envexa. Desa capacidade para ver máis aló. Para atopar luz onde o resto só vemos tebras. Persoas non só capaces de ler dereito nas liñas tortas que definen o noso universo, senón tamén de facérnolo entender a nós. Auténticos faros que nos alumean na negrura que nos arrodea. Os únicos en ser quen de percorrer o camiño da verdade, en palabras de Joubert.

Confeso que o intentei centos de veces. Quixen imitar a Prometeo e agasallar co lume ós simples mortais. Desexei, na miña cega teimosía, plasmar no papel palabras que un non sabía que se puidesen xuntar, como explicaba Federico García Lorca o gran misterio da poesía. Mais fracasei de cada vez.

Se cadra, por iso, os deuses decidiron ser benevolentes comigo. E a cambio das miñas continuas e indecorosas derrotas, premiáronme poñéndome no meu camiño a alguén como Antón. Un poeta. Un visionario. Un entre un millón. Alguén capaz de soñar un libro coma este.

Un libro cheo de beleza e deformidades. De esperanzas e desacougos. De luces e sombras. Con présas que bulen de vagar. Deseñado con razóns aferradas en atávicos instintos. Un libro que nos transporta a mundos inimaxinables e afastados ó tempo que nos engaiola con forza. Unha xanela aberta ó aire fisterrán pola que poder saír voando mais tamén unha rocha que nos esmaga e abafa ata deixarnos sen respiración.

Un libro propio de alguén nado na fin do mundo.

Páxinas que recenden a salitre; a argazo; a humidade; a treboada; a escuma; a bravura… Ó Atlántico. Versos profundos, fríos e escuros como o noso mar.

Palabras, que xuntas brúan cunha forza salvaxe. Inhumana. Aterradora. Mais tamén maternal.

E, ante todo, un libro cheo, repleto, acugulado de poesía.

Así que vos convido a todos a espertar. A abrir dunha vez os ollos e a erguerse con azos e sen escusas. Para perseguir o rastro deste marabilloso ronsel. Para percorrer o camiño invisible das baldosas amarelas. Para rachar con todos os tabús e con todos os amarres que vos fixan ó peirao e comezar, sen medos, esta inesquecible singradura.

Non vos arrepentiredes. Descubriredes a poesía. Chegaredes á verdade. Atoparades ó voso eu.

E a maiores, como ben titula un dos seus poemas, haberá música e améndoas.

Que máis se pode pedir?

Si. Sempre admirei ós poetas.