Podería Falar De Nubes

“Ben podería falar de nubes. Por falar de algo”. Colle este libro sen medo, ábreo, leo, pero non o axites de máis. Porque as nubes son delicadas, poden desfacerse e refacerse, xuntarse e disgregarse, e do mesmo xeito poden mesturarse os personaxes. E logo que facemos co científico nudista, co heroe de guerra, coa oficinista con problemas de puntualidade, co poeta alcoholizado, co que sae do cine, co irmán do violinista negro, co home-escornabois, coa enfermeira, coa outra enfermeira que non fala, co psiquiatra estupefacto, coa nena que pasea pola casa cando todos dormen, co náufrago da illa deserta, co tolo que garda a estatua, co historiador xudeu, co que mira pola fiestra e con todos os demáis? Ben pensado, ábreo, axítao todo o que queiras, leo... ou non. É teu. Francisco Castiñeira pasa a vida seguindo o ronsel dunha maleta. Criouse no barrio da Coruña onde chegan e parten os trens, xa se vía vir. Hai anos que habita a fría e fermosa Regensburg, Baviera, e a cousa debe de vir de familia, porque os pais nacérono en Suíza alá polo 1977. Pisa con gusto a neve cunhas boas botas, fai de menos o mar, vai e vén e volve aparecer de cando en vez cun conto debaixo do brazo. Publicou a escolma Seica chove hai anos, mantén preguiceiramente o blog Chove en ningures, apañou varios premios literarios de relato curto (pero diso dalle vergoña falar) e abriga a esperanza de que leas este libro, pero tamén de que non repares nesta pequena e caótica biografía súa. Sen moito éxito, polo visto.