DOUS OLLOS. UNHA NARIZ. UNHA BOCA

Crear realidades outras. Rostros que non existen. Retratos de non-retratos. Rostros que, se fosen xigantes, falarían co espectador-lector. Que lles din? Que os ollen. Incluso que imaxinen que falan, que volven reais, nun tempo de fantasía etérea. Que os interpelen. E todo, en silencio. No máis absoluto silencio dun libro. Non son primeiros planos dun filme inexistente, que remiten ao real, son rostros en papel con pilot, que na túa imaxinación se poden volver xigantes. E que non poden existir na realidade. Rostros minimalistas de rapazas ledas. Todas levan un sorriso. Sabemos o que expresan. Os xestos son transparentes. Os trazos exactos. A ledicia como factor común. Retratos imaxinados que non se realizan desde o real. Non son reproducións, senón creacións. Non os poderemos ver no mundo só no libro.