A ANTÁRTIDA MEDÍA 1,72

Na Antártida o tempo magoa a permanencia do pasado, unha xistra aguzada corta de súpeto á altura dos xeonllos o poema, desde aí a verdade álzase inconmesurable contra o silencio, coma unha balea austral no centro do nada. Unha fenda abriu ao medio o territorio e, a medida que as dúas marxes se afastan, a palabra acolle entre os dedos unha distancia glaciar. E algo semellante á quietude vai tecendo este deserto xeado que arrasa a linguaxe, as outras que fomos, incluso a cicatriz. Patricia Meira consegue con estes versos conformar todo un cosmos do frío, con precisión e contundencia, coa habilidade coa que se mete a sede polo ollo dunha agulla.